مرز بین دوره پرمین و دوره تریاس یک مرز زمان-چینهای است که نهشتههای دریایی دوران پالئوزئیک را از دوران مزوزئیک جدا میکند. انقراض عظیمی که مصادف با مرز پرمین-تریاس به وقوع پیوسته این مرز را یکی از مهمترین حوادث تاریخ کره زمین نموده است. توالی رسوبی این مرز در اکثر نقاط ایران و جهان بعد از تشکیل، در زمانهای بعد فرسایش یافته و اثری از آن برجای نمانده و در معدود نقاطی از جهان نهشتههای تشکیل شده تا به امروز برجای مانده است. ارتفاعات قفقاز کوچک و کوههای اللیباشی از معدود نقاط جهان است که این توالی رسوبی به خوبی حفظ شده و از این لحاظ ارزش علمی بالایی دارد.
انقراض انتهای دوره پرمین بزرگترین انقراضی بوده که در زمین رخ داده است. این رویداد در 252 میلیون سال پیش حادث گردیده و در اثر آن ۹۶٪ از تمام گونههای دریایی و ۷۰٪ از مهره داران زمینی منقرض شدند. از آنجایی که تنوع زیستی خیلی بزرگی از موجودات از بین رفته بود مدت درازتری نسبت به سایر انقراضها طول کشید تا حیات دوباره به زمین باز گردد. این اتفاق به احتمال بسیار بر اثر فوران آتشفشانها به مدت طولانی که همراه با انتشار گازهای سمی در اتمسفر بوده صورت گرفته و باعث خفگی اکثر موجودات و گرم شدن جو زمین گردیده است.
در انتهای دوره پرمین ناحیه جلفا بخشی از بستر دریای کرانه شمالی ابرقاره گندوانا بوده و گذر این ناحیه از انتهای دوره پرمین به اوایل تریاس همراه با توالی پیوستهای از نهشتههای آهکی است. مرز پرموتریاس در مقطع کوه اللیباشی با ضخامتی حدود یک متر از نهشتههای گلسنگی در حدفاصل طبقهای از سنگآهک نازک لایه سرخ رنگ در زیر و طبقهای از سنگآهک متوسط لایه کرم رنگ بر روی آن مشخص است.